WONEN IN ITALIË – Winkel van Sinkel
Je hebt iets voor je huis nodig. Kopjes, een trapje, een wc-borstel, een spaghettipan, een mattenklopper, een espressopotje, touw, kunstbloemen, een gekke sombrero... Dan moet je bij Patrizia zijn.
Ze is de eigenares van een winkel in Monesiglio die je bij binnenkomst gelijk aan de ikonische winkel van Sinkel doet denken. Aan het plafond, aan de wanden, op de grond, overal staat koopwaar.
Grote stappen zettend tussen de gieters, zakken vol kurken en pedaalemmers worstel ik me naar de toonbank, waar Patrizia me immer opgewekt begroet.
Gistermiddag om vier uur stond ik voor haar deur. De winkel zat nog op slot. Op de deur hing een bordje met de openingstijden en die gaven toch duidelijk vier uur aan. Ik wachtte. Verschillende voorbijgangers spraken me bemoedigend toe, Patrizia zou zo wel komen.
Opeens hoorde ik een vrouwenstem "arrivo, arrivo" roepen. Ik keek de straat in en zag Patrizia uit een raam van wat blijkbaar haar woning was, hangen. "Doe rustig aan" riep ik. "Ik heb geen haast."
En dat was maar goed ook, want Patrizia nam alle tijd. Toen ze de winkel ontsloot, zag ze nog een bekende bij haar voor de deur. Ze begroette haar hartelijk en de dames wisselden nog wat informatie uit. Toen ging ze naar binnen.
Ik had weer drie totaal verschillende artikelen nodig. Vloeibare mest voor m'n potplanten, een dweilstok met boenwas voor m'n parketvloer en een bus gele verf voor een verroest kastje.
En ja hoor. Bij ieder artikel dat ik opnoemde, dook ze tussen de dozen of repte ze zich naar haar kastenwand om het produkt te voorschijn te toveren.
Ondertussen kwamen er ook andere klanten binnen. Terwijl ze nog bezig was mijn spullen bij elkaar te zetten, begroette ze iedere nieuwe bezoeker enthousiast en vroeg meteen waar hij of zij voor kwam.
De klant die na mij was binnengekomen, vroeg om een stekker en Patrizia dook drie soorten stekkers op uit haar uitpuilende kastenwand. "Kan ik misschien even afrekenen Patrizia" vroeg ik voorzichtig.
Natuurlijk kon ik betalen en daar viste ze het betaalapparaat ergens uit een hoop spullen te voorschijn. Ondertussen was er weer een klant binnengekomen. Ze kende ze allemaal, ze vroeg ook weer meteen waarvoor ze kwam.
Toen drukte ze 'bluetooth' in om het betaalapparaat uit z'n middagslaapje te halen. "Hij doet het altijd pas bij de tweede keer" legde ze uit. En verdomd, hij deed het.
Ik betaalde en vroeg of ik een foto van haar mocht maken. Hilariteit. Ja natuurlijk mocht ik een foto van haar maken, grinnikte ze met haar ietwat schorre stem.
Ze wilde wel zelf de foto uitkiezen die ze het mooiste vond en die kan de lezer hieronder zien. Patrizia uit Monesiglio, ondernemer met een warm hart wier winkel alleen al hierom dagelijks vele klanten trekt.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
